بین سال‌های ۱۸۶۰ و ۱۹۰۰، سرعت ساخت راه‌آهن در آمریکا و اروپا بیشتر از همیشه در حال افزایش بود. نوآوری عاملی محرک برای این پیشرفت بود، اما با نگاهی به گذشته، بسیاری استدلال می‌کنند که نیروی محرکه سرمایه‌گذاران راه آهن پول و قدرت بوده است. در حالی که تأثیر آنها بر تاریخ آمریکا در آن زمان بدیع بود، بسیاری از سرمایه گذاران اولیه راه آهن به دلیل انحصارطلبی و استثمار طبقه کارگر شهرت پیدا کردند. از این رو در ادامه برخی از چهره‌های تاثیرگذار حوزه ریلی آمریکا معرفی شده‌اند.
جیمز جی هیل
جیمز هیل، پدر شرکت بزرگ راه‌آهن شمالی (the Great Northern Railway Company)، بیشتر به خاطر پیشگامی در گسترش عملیات راه‌آهن از طریق دره رِد ریوِر (Red River Valley) شناخته می‌شود.
پس از جنگ داخلی، هیل در شرکت راه‌آهن سنت پل و پاسیفیک کار می‌کرد. او در این شرکت سازوکاری برای تجارت سوخت ایجاد نموده و چوب را با زغال سنگ تعویض کرد تا سوخت موتورهای بخار را تامین کند. این تجارت به سرعت او را به یک مرد ثروتمند تبدیل کرد، اما بر خلاف برخی دیگر از سرمایه گذاران راه آهن، هیل به چیزی بیش از رفاه شخصی علاقه‌مند بود.
او می خواست منطقه دره رِد ریوِر را توسعه دهد که در آن زمان فقط با قایق قابل دسترسی بود. او و شرکای تجاری خود پس از ورشکستگی سنت پل اند پاسیفیک (St. Paul & Pacific) این شرکت را خریدند و مسیرها را برای رسیدن به بازارهای محلی از مینیاپولیس تا سنت پل گسترش دادند. به طور کلی می‌توان گفت، کمک های او به صنعت راه آهن بیشتر از منافع شخصی بود. او نماینده جامعه و توسعه اقتصادی است.
اندرو کارنگی
اندرو کارنگی که از او به عنوان پدر صنعت فولاد آمریکا یاد می‌شود، نخستین شغل راه‌آهن خود را در پیتسبورگ پنسیلوانیا در دهه ۱۸۵۰ انجام داد. او به عنوان یک پیام‌رسان در دفتر تلگراف و سپس منشی و اپراتور تلگراف برای سرپرست اداره راه‌آهن پنسیلوانیا در بخش پیتسبورگ خدمت کرد. در دهه ۱۸۷۰، او نخستین شرکت فولاد خود را با نام “Keystone Bridge Company” افتتاح کرد. در اینجا، هدف او جایگزینی خطوط ریلی چوبی با فولاد، بهبود ایمنی و کارایی مسیرها بود. در قرن بیستم، او ثروتمندترین مرد ایالات متحده بود.
راسل سیج
بزرگترین کمک راسل سیج به صنعت راه‌آهن، معرفی سیستم‌های تلگراف در راه‌آهن بود. او با همکاری جی گولد، شرکت تلگراف آتلانتیک و اقیانوس آرام (the Atlantic & Pacific Telegraph Co.) را سازماندهی کرد. او از طریق وام به راه‌آهن ویسکانسین در تلاش برای نجات راه‌آهن لا کراس وارد بازار سهام شد. او برای حفظ سرمایه خود، اکثریت سهام را خرید و معاون رئیس راه‌آهن شد. از آنجا به بعد، او انرژی خود را در بازار سهام گذاشت، جایی که به ناچار با جی گولد تلاقی کرد. او و گولد از طریق بازار سهام و دستکاری اوراق بهادار به طور غیرقانونی کنترل خطوط ریلی شهر نیویورک را به دست گرفتند.
منبع: strasburgrailroad.com